نوعی امضای الکترونیکی است که برای تضمین اصالت و یکپارچگی در اسناد و پیام‌های دیجیتالی استفاده می‌شود. این امضاء با استفاده از فناوری رمزنگاری ایجاد شده و یک پیوند منحصر به فرد بین امضاء کننده و داده‌ها فراهم می‌کند.
قانون امضای الکترونیکی در ایران:
مطابق با ماده 7 قانون تجارت الکترونیکی، امضای الکترونیکی بدون نیاز به امضای دستی برای قانون کفایت می‌کند. این امضا برای جلوگیری از دست‌کاری و خدشه‌دار کردن اطلاعات نیز به کار می‌رود.
اعتبار حقوقی امضای الکترونیکی
از موضوعات اساسی در مورد امضای الکترونیکی، موضوع حقوقی ارزش اثباتی آن است. به‌عبارتی، امضای الکترونیکی قابلیت استناد در محاکم در طرح دعوی را دارد. پذیرش و رد اسناد الکترونیکی بستگی به اعتبار حقوقی امضای مندرج در آن دارد. به‌عبارتی، امضای الکترونیک باید لازم‌الاجرا و معتبر باشد تا در صورت طرح دعوی در دادگاه بتوان به آن استناد کرد.
اصل در حکم نوشته بودن داده پیام:
داده پیام، هر اطلاعات یا مفهومی است که با وسایل الکترونیکی تولید، دریافت، ذخیره یا پردازش می‌شود. بر مبنای این اصل، هرگاه وجود یک نوشته برای اثبات در طرح دعوی نیاز باشد، پیام در حکم نوشته است.
امضای دیجیتال با تأمین اعتبار حقوقی و امنیت داده‌ها نقش کلیدی در تجارت الکترونیک و خدمات دیجیتال ایفا می‌کند. با این حال، توسعه زیرساخت‌های فنی و حقوقی و تطبیق با استانداردهای بین‌المللی برای افزایش اعتماد عمومی و پذیرش گسترده آن ضروری است.
رامک رشیدیان
رامک رشیدیان
03 خرداد 1404