کد نشست
۱۴۰۳-۱۰۹۶۸
برگزار شده توسط
استان فارس/ شهر شیراز
تاریخ برگزاری
۱۴۰۱/۱۰/۲۷
پرسش
وکیل خواهان در جلسه اول رسیدگی نسبت به سند عادی ارائه شده از ناحیه وکیل خوانده که به امضاء خواهان رسیده نسبت به امضاء موکل خود اظهار تردید نموده است؛ آیا این اظهار صحیح و دارای اثر قانونی است؟
نظر هیئت عالی
اشتباه وکیل بر استفاده از کلمه تردید به جای انکار، یک اشتباه لفظی است و صحیح نیست بخاظر این اشتباه لفظی، قرار رد دعوی صادر کند زیرا اگر همین اشتباه را شخص موکل می‌کرد عدم اطلاع حقوقی او نسبت به معانی دو اصطلاح نمی‌توانست جایگاهی برای رد دعوی او ایجاد کند. درنتیجه نظر اقلیت قضات محترم شیراز مورد تأیید است.
نظر اکثریت
با توجه به تفاوت مبنایی انکار و تردید در قانون آیین دادرسی مدنی اظهار وکیل خواهان اشتباه است؛ مطابق ماده ۲۱۶ قانون آیین دادرسی مدنی «کسی که علیه او سند غیررسمی ابراز شود، می‌تواند خط یا مهر یا امضا و یا اثرانگشت منتسب به خود را انکار نماید و احکام منکر بر او را مترتب می‌گردد و اگر سند ابرازی منتسب به شخص او نباشد می‌تواند تردید نماید.» سند منتسب به موکل وکیل نامبرده است و وکیل طبق ماده ۶۵۶ قانون مدنی نائب و جانشین موکل خود است، درنتیجه وکیل می‌بایست به جانشینی از موکل خود نسبت به سند ابرازی اظهار انکار نماید نه تردید و به اظهار تردید وکیل نمی‌توان اثر قانونی بار نمود و مردود است.
نظر اقلیت
دادگاه می‌بایست طبق ماده ۲۱۶ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۷۹ با تلقی تردید به انکار به اظهار وکیل خواهان ترتیب اثر دهد؛ درواقع تردید و انکار دارای تفاوت مبنایی نیستند و نزاع لفظی است؛ بنابراین دادگاه اظهارات وکیل خواهان را انکار تلقی نموده و موضوع را به کارشناسی ارجاع می‌نماید.
روابط عمومی
17 بهمن 1403